Opowiesc o Bozym Sercu

Opowieść o Bożym Sercu

 Przyszedł Bóg do świata
niosąc Serce w dłoni
- świat ze sobą zbratać,
Miłość Swą odsłonić.

 Wyciągnął Bóg ręce,
otworzył Swe dłonie:
“Oto moje Serce!
Spieszcie ludzie po Nie!”

 …Ludzie się spieszyli…
biegali po drogach,
swe sprawy gonili
- nikt nie widział Boga.

 Ktoś padł na zakręcie,
ktoś biegł nie opodal
- w tym życia zamęcie
nie dostrzegł nikt Boga.

 Więc podszedł Bóg bliżej,
pośrodku przystanął
- lecz znów Go w tym wirze
pospiesznie mijano.

 Bóg głośno zawołał:
“Weź Skarb Mój człowieku
- bez Niego nie zdołasz
sam wyrwać się piekłu.

 Me Serce to Klejnot

 Me Serce to droga
najprostsza dla ciebie…”
Potrącił ktoś Boga
- upadło na ziemię.

 Popatrzył ktoś z boku,
ktoś głowę odwrócił,
przyspieszył ktoś kroku,
ktoś inny zawrócił.

 Ktoś potknął się na Nim,
lecz dalej pobieżył
szemrając: “ten kamień
wyrzucić należy”.

 Ktoś inny się zdziwił:
“Co tutaj wyrosło?”
- i z krzykiem złośliwym
uderzył Je mocno.

 I wielu przechodniów
spieszyło tą drogą,
lecz by Je ktoś podniósł…
- nie było nikogo.

 Bóg rzekł: “Bracia mili!
Toż nikt Serca nie chce?!”
- pokornie się schylił
i sam podniósł Serce…

 Przez kurz otulone,
przez ludzi skopane,
ze wszech stron skrwawione,
przez wszystkich nie chciane.

 Lecz zanim Bóg odszedł
do góry wzniósł ręce
- raz jeszcze najsłodsze
ukazał Swe Serce:

 “Jeżeli ktoś zgrzeszy
lub w życiu ustanie,
do Serca niech spieszy
- w Nim jego mieszkanie!”

Wiersz pochodzi ze strony internetowej "Jak dobrze ze Jestes"