Bajka o pieknie

Wyruszył młodzian w podróż przepiękną, marzenia znalazł, chciał je dosięgnąć.
Lecz spodkał na swej drodze jezioro, było to wielką i straszną przeszkodą.
Przeszkody większej nie mógł napotkać, omijał dzień, dwa, miesiąc, bez skutku.
Wejść postanowił by się przekonać czy gotów jest by marzeniom podołać.
Podjął więc walkę, wskoczył do wody i sił miał jak lew, jak wilk, jak krokodyl.
I jedna myśl sił mu dodawała, ujrzeć przez sekundę kraniec lądu, świata.
Bo nic ważniejszym w życiu nie było niż walczyć o to, dla czego się żyło.
Płynął więc dzielnie lecz brzegu nie widać, zawrócić się nie da bo po co zawracać.
Już taki szmat drogi ma za plecami i z sił już opada, nie macha rękami.
I liczy na przypływ, na fale pomocy, lecz wie, że nie przyjdzie, daleko do nocy.
I toż to nie morze, tu nie ma przypływów, dryfuje więc biedak bez sił i bez wstydu.
I pewnie utonie niebawem samotnie, choć warto dla marzeń tak walczyć okropnie.
Do tchu utraty i do wycieńczenia nie bacząc na ludzi, na śmierć otoczenia.
Toż nikt nie zrozumie pogoni za pięknem, kto raz nie spróbował zajrzeć tu, w jej wnętrze.
I wolał choć chwile się cieszyć i płakać niż do końca życia jak pies się zataczać.
A gdyby dopłyną? A gdyby miał siły? A gdyby nie patrzył na ludzi, co drwili.
Historia ta czeka, dryfuje bezsilnie, czasami potrzeba pomocy nam pilnie.
Dotyku lekkiego, szepnięcia do ucha, lekkiego kopniaka, by ktoś nas wysłuchał.
Odwagi by ruszyć na pomoc w szaleństwie, czy warto nikt nie wie, lecz czekać nie warto.
Bo nic nie jest proste jak z odkrytą kartą.
A lepiej odwagi mieć w sobie i siły niż starzeć z nadzieją, że coś jeszcze zmienimy.
To wszystko, co piękne, to wszystko ci miłe ścigać trzeba, chwytać każdą małą chwilę.
To od nas zależy czy piękna dostatek będzie towarzyszył nam jak róży płatek.
Bo walczyć to kochać, to cierpieć i śmiać się. To w walce ukryte są piękna i wariację.
Rozejrzyj się, popatrz, czyż serce nie boli, gdy miłość tkwi w wodzie, ty na brzegu stoisz.

(zapożyczone)