artykuł
przepis
galerię
film
Piros
Odmiana deserowa w krajowym rejestrze od 24 kwietnia 1997 roku. Otrzymana w niemieckim Instytucie Sadownictwa Dresden-Pillnitz w wyniku skrzyżowania w 1963 roku odmian Helios oraz Apollo i 22 lata później wprowadzona do sprzedaży. Drzewa rosną początkowo dość silnie, później dużo wolniej, tworząc rozłożyste niezbyt gęste korony, których nie trzeba dodatkowo formować, jeśli zostaną posadzone w odległości nie mniejszej niż 2 metry. Część ogrodników decyduje się na cięcia, jeśli nasadzenie zostało wykonane zbyt gęsto lub aby uniknąć łamania się gałęzi pod ciężarem owoców.
Piros kwitnie wcześnie, dając plony w pierwszej połowie sierpnia, zwykle w ilości umiarkowanej. Odmiana wymaga kilkukrotnego zbierania, owoce osiągają dojrzałość konsumpcyjną w kilka dni po zerwaniu.
Owoce są średnie lub średnioduże, kulisto-stożkowate, regularne. Szypułka średniej długości wystająca poza zagłębienie. Skórka gruba, sucha, zielonożółtego koloru z wyraźnym paskowanym czerwonym rumieńcem zajmującym dużą powierzchnię owocu. Starsze drzewa dają plony ze znikomym rumieniem lub całkiem zielone. Miąższ Pirusów jest kremowy, bardzo soczysty, aromatyczny i orzeźwiający. Owoce nie mają tendencji do opadania, ale przetrzymywane na drzewie tracą walory smakowe - miąższ staje się kruchy, rozsypujący się i mniej smaczny.
Wspaniałym smakiem pirosów należy cieszyć się w sezonie letnim, w przechowalniach wytrzymują do końca września, jeśli po zbiorze trafią do chłodni, okres przetrzymywania może zostać wydłużony do końca października.
Wykazują dużą odporność na mróz oraz choroby, w szczególności parcha, mączniaka oraz gorzką plamistość podskórną. Na choroby kory i drewna są dość wrażliwe, dlatego wszelkie ubytki należy czyścić i zabezpieczać. Odradza się sadzenie Pirosów na terenach narażonych na zarazę ogniową, w miejscach, gdzie występują ogniska choroby, oraz w sadach, w których kiedyś choroba się pojawiała. Kora tej odmiany jest niestety szczególnie lubiana przez zające, które potrafią zniszczyć duże połacie młodych upraw.
Uprawa: na terytorium Polski są odmianą prawnie chronioną.
| Nazwa: | Piros |
| Pochodzenie: | Niemcy |
| Odmiana: | letnia |
| Drzewo: | początkowo rosnące dość silnie, później słabo, tworzy rozłożystą luźną koronę, dość plenne |
| Kwitnienie: | średnio-wczesne |
| Owocowanie: | początek-połowa sierpnia, regularne, wymaga kilkukrotnych zbiorów ze względu na nierównomierne dojrzewanie owoców |
| Wielkość owoców: | średnie, w przypadku przerzedzenia zawiązków owoce duże |
| Kształt owoców: | kulistostożkowaty, regularny |
| Skórka: | mocna, gruba, sucha, zielonożółta z intensywnym czerwonym paskowany, rumieńcem pokrywającym znaczną część owocu |
| Miąższ: | kremowy, średnioziarnisty, bardzo soczysty, odporny na uszkodzenia mechaniczne |
| Smak: | aromatyczny, orzeźwiający, kwaskowato-słodki |
| Dojrzałość konsumpcyjna: | kilka dni po zerwaniu |
| Przechowywanie: | w przechowalni do połowy września, w chłodni do października |
| Przeznaczenie: | desery, przetwory, soki |
| Odporność na mróz: | bardzo duża |
| Odporność na choroby: | duża na parcha, duża na mączniaka, średnia na choroby kory i drewna, bardzo mała na zarazę ogniową |
| Gleba: | średniożyzna, piaszczysta, gliniasta, o lekko kwaśnym odczynie, podłoże umiarkowanie wilgotne, Pirosy posadzone na lekkich glebach powinny być ściółkowane obornikiem lub ziemią kompostową |
| Stanowisko: | słoneczne |
Idź do: Jabłoń - odmiany
